Kot Szkocki Zwisłouchy (Scottish Fold)

WYGLĄD


Historia wyhodowania kotka zwisłouchego jest stosunkowo młoda i nie sięga dalekiej starożytności. Pierwszy osobnik tej rasy pojawił się w 1961 roku i od tego czasu powoli, acz systematycznie rosła popularność i liczba hodowli kotów szkockich zwisłouchych. Scottish fold, jak nazwa wskazuje, zostały odkryte i wyhodowane w Szkocji, gdzie małżeństwo Ross znalazło kotkę ze zwisającymi uszkami, a potem skrzyżowało rasę z innymi.


Obecnie prawidłową hodowlą szkotów zwisłouchych są hodowle outbreedowe co oznacza, że jednym z rodziców kociąt musi być Scottish Straight (szkocki prostouchy). Ma to na celu uniknięcie genetycznych chorób kośćca, które powodowały wady budowy ogona oraz tylnych łap kota.Warto dodać, że większość federacji dopuszczę tę rasę do wystaw oraz hodowli, jednak ta największa – Międzynarodowa Federacja Felinologiczna (FIFe) – nie uznaje tej rasy.


W Polsce koty szkockie zwisłouche pojawiły się w 1997 roku.

Kot szkocki zwisłouchy jest zwierzęciem średniej wielkości. Waży od 2,5 do 6 kg. Jego głowa jest okrągła, z wypukłym czołem i szerokimi policzkami. Broda i żuchwa mocna. Nos raczej krótki, z nieznacznym stopem. Oczy duże, okrągłe, kolor dostosowany do umaszczenia. Uszy są charakterystyczną cechą rasy: małe i zwisające do przodu, szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Opadające uszy powstały na skutek załamania zewnętrznych krawędzi małżowiny i zagięcia końcówek. Kocięta rodzą się z "normalnymi" uszami, dopiero po 3-4 tygodniach wiadomo, które z nich odziedziczyły niezwykłą cechę. Sierść krótka, gęsta i sprężysta, miękka w dotyku. Szczególną uwagę przykładano do ogonów kotów – mają być możliwie długie i elastyczne - kot o takim ogonie jest wolny od ewentualnych problemów z kośćcem. Istnieje także odmiana półdługowłosa zwana highlands fold. Dzisiejsze foldy to koty zdrowe, dożywające późnej starości - nawet 19tego roku życia.

W hodowli tej rasy nigdy nie krzyżuje się folda z foldem, zawsze jedno z rodziców będzie miało „zwyczajne”, proste kocie uszy. W związku z tym w miotach szkockich kłapouchów rodzi się zawsze około 50% prostousznych kotów.

Także kłapouchy mogą mieć uszka o różnym stopniu "zwiśnięcia". Koty szkockie prostouche (Scottish Straight), z racji na swój ciepły, delikatny i towarzyski charakter, są doskonałymi kocimi przyjaciółmi dla wszystkich, którzy nie szukają kota o wystawowej przyszłości.

 

TEMPERAMENT I CHARAKTER


Popularne - z racji swojego wyglądu - „sówki” są miłe, spokojne i trochę nieśmiałe

Koty tej rasy łączą w sobie wszystkie dobre cechy kociego charakteru. Są czułe, wrażliwe, towarzyskie, ale również delikatne i nieco nieśmiałe. Uwielbiają się bawić – także jako koty dorosłe – jednak trzeba uważnie obserwować i odnaleźć ich ulubiony rodzaj zabawek. Koty szkockie nie są natarczywe i przede wszystkim zadowalają się obecnością w pobliżu człowieka, chociaż miewają bardzo systematyczne „napady czułości”, więc decydując się na takiego kota należy się nastawić na dzielenie się poduszką w łóżku, delikatne drapanie w łydkę, kiedy kot chce dostać się na kolana i zawsze mieć odpowiednią ilość wolnego miejsca na biurku, kiedy pracujemy przy komputerze :)
Zwisłouszki prowadzą zdecydowanie naziemny tryb życia – dla większości najwyższą osiągalną wysokością jest okienny parapet. Koty te są bardzo czyste – dbają o własną higienę i nigdy nie zaniedbują obowiązków kuwetowych. Charakterystyczny jest cichy głos kotów szkockich – przypominający gruchanie lub ćwierkanie.

Szkocki fold to kot o średnim temperamencie, łagodny, spokojny, towarzyski, cichy i trochę nieśmiały. Oklapnięte uszy nadają mu nieco melancholijny wygląd - w rzeczywistości jest jednak wesoły i do późnego wieku chętny do zabawy. Nie przejawia skłonności do wspinaczki i raczej woli spacerować po podłodze niż skakać po meblach. Jest bardzo przywiązany do właściciela, ale nie natrętny. Zadowoli się samą możliwością przebywania obok człowieka, choć potrafi również upomnieć się o codzienną porcję pieszczot. Dobrze czuje się w grupie kotów, z natury jest uległy i nie wszczyna awantur; może także mieszkać z psem.
Pomimo dziwnego wyglądu, szkocki fold zachował wszystkie kocie instynkty i jest bardzo skutecznym łowcą myszy. To domator - od wędrówek po okolicy woli raczej wygodną kanapę. Nie potrzebuje dużo miejsca i dobrze czuje się nawet w niewielkim mieszkaniu.

PIELĘGNACJA

Pielęgnacja folda jest łatwa. Wystarczy wyszczotkować sierść raz w tygodniu, głównie w celu usunięcia martwego włosa. Odmiana długowłosa wymaga częstszego czesania. Trzeba systematycznie sprawdzać uszy i przycinać pazury.


Kot Brytyjski.


 Rasa kota brytyjskiego krótkowłosego należy do najbardziej lubianych w całej Europie.

Brytyjczyk to kot łagodny, zrównoważony, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota.

Koty brytyjskie są niezwykle spokojne. Można sądzić, że ich charakter jest związany z pochodzeniem – wielokrotnie można w ich zachowaniu dostrzec cechy flegmatyczne, ale i arystokratyczne, które przypisuje się Anglikom. Koty brytyjskie nie przepadają za szalonymi zabawami, natomiast bardzo chętnie wylegują się w ciepłym, najlepiej słonecznym miejscu, więc idealne są dla nich domowe parapety.

Są wierne i towarzyskie, uwielbiają obserwować życie rodzinne,śledząc właścicieli i przyglądając się temu, co dzieje się w domu. Są raczej ciche, praktycznie nie miauczą. Ze względu na takie usposobienie, są idealnymi przyjaciółmi dla osób starszych. Mimo zamiłowania do ciszy i spokoju, bez problemu tolerują też dzieci oraz inne koty. Dla właścicieli kotów brytyjskich ważny jest fakt, że nie wymagają one nadmiernej pielęgnacji. Krótkowłose mogą być czesane tylko kilka razy w tygodniu. Zbyt częste szczotkowanie może nawet negatywnie wpływać na kondycję futra, niszcząc strukturę włosów.

 

Paradoksalnie, najwięcej hodowców Brytyjczyków znajduje się w… Niemczech, co wcale nie przeszkadza ani kotom, ani ich właścicielom – wszyscy bowiem doskonale wiedzą, że to dzięki Wielkiej Brytanii kot ten nabrał angielskiego charakteru, dżentelmeńskiego obycia i stoickiego spokoju.

Poza Europą, rasa ta jest hodowana także w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, w Australii oraz w całej Rosji.